Terug in de tijd

McCarthy & Kennicott: Ghosttowns uit de jaren '30
Toen Alaska ooit werd gekocht van de Russen is er een expeditie op pad gestuurd om het land in kaart te brengen. Daarbij kwamen ze de oorspronkelijke bewoners tegen die koper gebruikten om juwelen te maken. Drie investeerders zagen dollartekens, zijn begonnen onder de naam Kennecott Mine Company en hebben als een speer een spoorlijn aangelegd, een stadje gebouwd en de kopermijn was een feit. Ongeveer 500 mensen, voornamelijk Noord-Europeanen, werkten hier dag en nacht onder zware omstandigheden. Niet alleen de mijn werd gerund door de Kennecott Mine Company maar de gehele stad: de winkel, ziekenhuis, er was zelfs een school. In de stad mocht geen alcohol worden geschonken en ander vertier gehouden, dus spoedig volgde een paar mijl verderop een tweede stadje: McCarthy. Hier konden de mijnwerkers hun vrije tijd besteden en geld opmaken. Na 25 jaar, in 1929, stortte de kopermarkt in en was de mijn niet langer winstgevend. De werkzaamheden werden gestopt en alles werd achtergelaten. Ook McCarthy kon niet langer overleven en ondernemers moesten hun deuren sluiten. In 1980 is vrijwel alles opgekocht door de National Park Service en nu kan de mijn en de fabriek bezocht worden door toeristen. Omdat het zeer afgelegen ligt is hier nog geen massatoerisme. De Kennecott Mine Company bestaat overigens nog steeds, zij hebben elders in de wereld nog mijnactiviteiten.

Woensdag 27 augustus
Ons volgende reisdoel is dus McCarthy en Kennicott. Hiervoor hebben wij juist deze 4x4 camper gehuurd. De weg er naar toe, de McCarthy Road, is 58 mijl lang en staat bekend als zeer slecht. De meeste auto- en camperverhuurders geven geen toestemming om over deze weg te rijden. De weg is eigenlijk een deel van de oude spoorbaan en er liggen nog spijkers en andere overblijfselen die geregeld voor een lekke band zorgen. Wij rijden gelukkig zonder problemen. Aan het einde van de weg stroomt de Kennicottrivier waarlangs geparkeerd en gekampeerd wordt, zonder faciliteiten, dus we zijn geheel aangewezen op onze voorzieningen in de camper. Op onze telefoon moeten we ook niet rekenen, er is geen netwerkbereik hier. De stadjes kun je niet met eigen vervoer bereiken, je moet een voetgangersbruggetje over en dan met een shuttlebus verder.

Donderdag 28 augustus
We gaan vandaag 'gletsjerlopen' in Kennicott, de Root Glacier, dat hebben we nog nooit gedaan en lijkt ons wel een mooie uitdaging. Om half negen komt onze gids Joe ons ophalen bij het voetgangersbruggetje en in het kantoor sluiten twee Israelische heren bij ons aan. Na een wandeling van 3 km gaan we met z'n vijven de gletsjer op. Eerst krijgen we speciale ijzers, crampons genaamd, onder onze schoenen gebonden waardoor het heel gemakkelijk wordt om te klimmen maar ook te dalen op het ijs. De temperatuur is ong. 2 à 3 graden maar doordat we flink in beweging zijn merken we er niet veel van. We zijn er de gehele dag zoet mee, zo'n 8 uur lopen we in totaal. We worden naar diverse watervallen, ijsgrotten en -spleten geleid. Het is fantastisch mooi! Totaal versleten besluiten we 's avonds een hapje te gaan eten in The New Saloon in McCarthy, dit stadje heeft echt de oude sfeer van het Wilde Westen. Morgen willen we hier nog wel eens op ons gemak rondlopen.

Vrijdag 29 augustus
Geschiedenistijd: de kopermijn-rondleiding staat op ons programma. Het is verrassend interessant en ook verbazend dat we zo vrij door de oude, half vervallen fabriek kunnen lopen. Nog even gevraagd naar de oorspronkelijke bewoners... en ja, zij werden niet geacht om nog langer koper op te graven, die werden 'gewoon' verjaagd... We zijn vandaag in goed gezelschap, de senator van Alaska is ook in Kennicott. Zij maakt net een praatje met de eigenaars van de 'pizzabus'. Dat wij daarom iets langer op onze pizza moeten wachten vinden we geen enkel probleem. Na de middag bekijken we Kennicott en McCarthy nog eens rustig op ons eigen tempo.

Zaterdag 30 augustus
Tijd om verder te gaan met onze reis en we rijden weer terug over de McCarthy Road. De weg is vandaag wat nat maar wij rijden lekker, de heenweg ging immers ook prima... totdat... er een signaal verschijnt op het dashboard... Een lekke band!! Dat betekent dus een uur kloten om de reserveband er op te krijgen, en dat dankzij een piepklein steentje, pfff...